بچه ها
بينندگان هشيار روابط زناشويي پدر و مادر خود هستند و به موقعيت و نحوه
مخالفت واكنش والدین نسبت به يكديگر توجه كرده و از این طرق نظرات آنها
پيرامون آداب زندگي شكل مي گیرد.
به
گزارش خبرگزاری مهر، از قديم گفته اند "بچه ها از كردارها مي آموزند نه از
گفته ها" و مطمئنا قبلا اين جمله را شنيده ايم كه اگر مي خواهيم بچه بيشتر
مطالعه كند، بهترين راه اين است كه خودمان بيشتر مطالعه كنيم. وقتي مي
خواهيم طرز برخورد يا نحوه رفتار او را با ديگران بهتر كنيم، اول بايد نحوه
رفتار خودمان و آنچه بچه از نظاره رفتار ما ياد مي گيرد را در نظر بگيريم.
بچه ها هر چه را مي بينند تقليد مي كنند و عينا همان مي شود.
درست
است كه بچه از روابطي كه خودش با پدر يا مادر دارد تاثير مي پذيرد، اما به
روابطه بين پدر و مادر هم توجه كرده و در مورد آن هم نتيجه گيري مي كند.
در واقع، اين رابطه، برنامه اي براي تمام روابط نزديك او در آينده خواهد
شد. بچه ها بينندگان تيزبين زندگي زناشويي والدين هستند.چه حواستان باشد چه
نباشد،بچه ها موبه مو جزئيات روابط زناشويي ما را زير نظر دارند.
حقيقت
اين است كه بيشتر بچه ها از حرف هاي خصوصي اي كه والدين گمان مي كنند خارج
از درك آنهاست مثل حركت كوچكي به نشانه آرامش يا نگاه خشن، آگاه هستند.
اگر چه بچه ها راجع به آنچه كه ياد مي گيرند حرفي نمي زنند، ولي درباره
آنچه براي افراد متاهل اتفاق مي افتد نتيجه گيري مي كنند. اين نتايج قسمت
ماندگار عقايد و انتظاراتشان شده و آنها را براي شكل دادن روابط زناشويي
خود هنگامي كه بزرگ شدند، آماده مي كند.
بچه ها براي اينكه
از دنيا سر در بياورند، به پدر و مادر روي مي آورند. آنها همچنين نسبت به
جو عاطفي اطراف خود حساس و واكنش پذير هستند و نسبت به كشمكش و تنش هايي كه
حتي مستقيما آنها را وارد معركه نمي كند، بسيار تاثير پذير هستند. بچه ها
دوستدار شادي هستند و اگر محيط شان محيط صلح جويانه و توام با آرامش
باشد،بهترين رفتار را خواهند داشت.
بچه ها براي دوري از
تنبيه شدن و دردسر درست كردن سعي مي كنند از قوانين سر در بياورند كه
ببينند تا چه حد مي توانند اين قوانين را ناديده بگيرند. ولي روانشناسان
متوجه شده اند كه بچه ها براي يادگيري لزوما همه چيز را مستقيما خودشان
تجربه نمي كنند. بلكه با نظاره مسائلي هم كه براي ديگران رخ مي دهد چيزي
ياد مي گيرند واين قوانين را در مورد خودشان اعمال مي كنند.
بچه
ها بينندگان هشيار روابط زناشويي هستند. آنها به موقعيت و نحوه مخالفت ما
ونحوه واكنش ما وهمسرمان نسبت به يكديگر توجه كرده و به طرق نامحدود
نظراتشان را پيرامون آداب زندگي شكل مي دهند. بعضي از چيزهايي كه ياد مي
گيرند در مورد نقش و فعاليت هايي است كه مشخص مي كند يك مامان و بابا چه
كارمي كنند. احتمالا خاطرات خوب و داستانهاي روزمره اي از بچه مان داريم كه
تظاهر مي كند مامان است وچنان ماهرانه اين نقش را بازي مي كند به هر حال
بچه ها هم در جريان جو عاطفي و احساس خوشبختي بين اعضاي خانواده قرار
دارند. بچه ها نحوه همكاري متقابل ما و همسرمان و با همديگر به مسائل
رسيدگي كردن را زيز نظر دارند،سپس راجع به نحوه رفتار افراد متاهل با
يكديگر در غم و شادي نتيجه گيري مي كنند.
تا به حال از خود
پرسيده ايم كه بچه ها دارند به چه چيزي فكر مي كنند؟ گاهي تفسير هايي مي
كنند كه آدم را به خنده مي اندازد. گاهي با درك و حس ششم خود، ما را مات
ومبهوت مي كنند. با رشد بچه ها، مشاهدات، عقايد و خاطراتشان هم دستخوش
تغيير مي شود. روانشناسان پي برده اند كه بچه ها از سنين خيلي پايين، يك
نقشه راه را خلق مي كنند كه به آنها در راستاي درك دنياي پيرامون كمك كند.
اين كار براي قرار دادن شرايط جديد در زمينه اي كه براي بچه ها قابل درك
باشد و متعاقب آن براي آنكه پردازش اطلاعات به نحو مفيدتري صورت گيرد،
ضروري است. حتي خود ما هم كه بالغ هستيم از دانسته هاي قبلي مان براي تعبير
اتفاقات جديد استفاده مي كنيم. ساختار اصلي كه به "طرحواره" موسوم است،
غالبا براي فراگيري اطلاعات جديد تغيير مي كند ولي بيشتر برداشت ها ونتيجه
گيري ها، انعكاسي از نظام فكري اي است كه قبلا شكل گرفته است. مطالعات
تحقيقاتي روي بچه ها و بزرگسالان نشان مي دهد كه افراد اطلاعاتي را انتخاب
يا به آن توجه مي كنند كه مهر تاييدي بر عقايد آنها باشد و هر دليلي خلاف
آن را ناديده مي گيرند يا كوچك جلوه مي دهند.
اگر چه
طرحواره فرزند مبتني بر رابطه اي است كه شاهد آن بوده است، ولي بيشتر باوري
است كه خود بچه آن را شكل داده است و برداشت ها وعكس العمل هاي عاطفي او
نيز در آن دخيل است. اين طرحواره شامل خاطرات انسان است اما در واقع چيزي
فراتر از همه خاطراتي است كه در خود جاي داده است در واقع به نظر مي رسد
خاطرات اصلا ماندگار نيست در حالي كه اين طرحواره است كه تداوم دارد. در
مورد مسايل زناشويي وقتي والدين از بزرگترها مي پرسند.